ραιβόκρανος

-η, -ο / ῥαιβόκρανος, -ον, ΝΜΑ

αυτός που έχει ραιβό, δηλαδή στραμμένο, το κεφάλι του προς τη μία πλευρά, στραβοκέφαλος, στραβολαίμης

νεοελλ.

το ουδ. ως ουσ. το ραιβόκρανο

ιατρ. ανωμαλία κατά την οποία η κεφαλή έλκεται προς το ένα πλάγιο και στρέφεται έτσι ώστε το πηγούνι να βλέπει προς το αντίθετο πλάγιο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ῥαιβός «στραβός, κυρτός» + -κράνος (< *κρᾶνον, βλ. λ. κρανίον) πρβλ. ορθό-κρανος].